Tragizm Józefa K.

Według Encyklopedii PWN tragizm to

„kategoria estetyczna oznaczająca nierozwiązywalny konflikt między dążeniami jednostki a siłami zewnętrznymi (fatum, wyroki boskie, prawa natury) lub między różnymi dążeniami i skłonnościami tej samej jednostki, zakończony jej klęską”.

Mając to na uwadze możemy z pełną odpowiedzialnością nazwać Józefa K. postacią tragiczną.

Punktem zwrotnym w życiu głównego bohatera był dzień jego trzydziestych urodzin. Wtedy to po przebudzeniu zorientował się, iż w jego pokoju stoi rosły mężczyzna, który oznajmił mu, iż został aresztowany. Tak rozpoczyna się tragiczna historia człowieka oskarżonego o niedopełnioną zbrodnię i skazanego na podłą śmierć. Proces sądowy to z góry zaplanowana farsa, która miała przywołać Józefa do podporządkowania się absolutnej władzy. Jednak K. postanowił dowieść swojej niewinności, przez co wydał na siebie wyrok. Jego działania nie miały żadnych szans powodzenia wobec wszechobecnej machiny sądowej, która była w stanie zdławić siłą każdy bunt jednostki.

Podobnie jak inni bohaterowie tragiczni Józef jest skazany na samotność i niezrozumienie otoczenia. K. był zupełnie wyalienowany ze społeczeństwa, odnosił wrażenie, iż wszyscy dookoła wiedzieli więcej o jego sprawie, niż on sam. Nie miał najbliższej rodziny ani ukochanej osoby, wszystko musiał znosić w samotności.

Jego największą klęską, która doprowadziła go ostatecznie do śmierci, było pogodzenie się z wyrokiem sądu. Akceptując niesprawiedliwość, jaka go spotkała, przyznał się do zbrodni, której nie popełnił. Proces przeistoczył spokojne życie bohatera w przypominający koszmar ciąg niezrozumiałych wydarzeń, z którymi ten nie potrafił sobie poradzić, za co zapłacił życiem.

  Dowiedz się więcej